One Shot - Ryūketsu no supaiku

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                                                 Naruto

Puk Puk Puk

Ten nieznośny dźwięk wyrwał mnie z mojego snu. Otworzyłem zaspane oczy i zacząłem rozglądać się za źródłem hałasu. Dopiero po paru minutach ustaliłem co to za dźwięk. Ktoś dobija się do drzwi. Zły zacząłem wyklinać osobę stojącą pod drzwiami. Kto normalny wstaje tak wcześnie. Nadal leżąc spojrzałem na budzik. Wskazywał godzinę 9.00.

- Jest dopiero 9, a oni już czegoś chcą.- Warknąłem zły.

Przeturlałem się po łóżku jednak zapomniałem o jednej bardzo istotnej rzeczy. Moje łóżko było małe. Z hukiem wylądowałem na ziemi. Podniosłem się do siadu cały obolały.

- Co za paskudny poranek.

Mimo, ze minęło już trochę czasu dźwięk nie ucichł. Wstałem z podłogi. Zły na cały świat zebrałem pierwsze lepsze ciuchy z podłogi i zacząłem je zakładać. W moje ręce trafił czarny t shirt oraz białe sztruksowe krótkie spodenki. Ubrany w taki strój poszedłem otworzyć drzwi. Idąc uspokoiłem się na tyle, aby nie nawrzeszczeć na osobę robiącą ten hałas. Zapewne się dziwicie czemu mam podły humor. Na to pytanie jest bardzo łatwa odpowiedź. Misja. Wraz z moją drużyną mieliśmy tygodniową misje, która skończyła się wczoraj. Do wioski wróciliśmy coś około pierwszej, więc dzisiaj jestem padnięty. Misja była strasznie trudna. Ehh... Nawet już się domyślam o co może chodzić osobie stojącej pod drzwiami.

Puk Puk Puk

- Idę już idę. Po co się tak denerwować. Pali się czy co.

Doczłapałem się do drzwi. Jedną ręką chwyciłem klamkę, zaś drugą położyłem na framudze. Otwierając zgarbiłem się nieco pochylając do przodu. Drzwi otworzyły się na oścież, a za nimi stała różowo włosa kobieta o soczyście zielonych oczach. Ubrana w ciemno różowy podkoszulek i krótkie białe materiałowe spodenki. Na nogach miała standardowe buty shinobi.

- Ohayo Sakura – chan. Co cię do mnie sprowadza o tak barbarzyńskiej porze. – przywitałem się ziewając.

- Ohayo Naruto. To nie żadna barbarzyńska pora. Już jest 9.00 matole. Ehh.. Ty chyba nigdy nie nauczysz się wcześnie wstawać. Przyszłam, aby ci przypomnieć, że mamy udać się do Hokage – sama, żeby zdać raport z naszej ostatniej misji. Mamy spotkać się zresztą o 10.00 pod wieżą Kage.

- Pamiętam, pamiętam nie martw się Sakura-chan. Wejdziesz ? - Odsunąłem się, aby mogła przejść.

- Skoro tu jestem to czemu by nie. - Po usłyszeniu tego wysłałem w jej stronę mój firmowy uśmiech.

Przeszła obok mnie i udała się w stronę salonu.

- Chcesz coś do picia Sakura-chan ? - spytałem idąc za nią. Udałem się w stronę kuchni, aby przygotować sobie jakieś śniadanie.

- Sok pomarańczowy poproszę jeśli masz. - Usłyszałem jej głos dochodzący z salonu.

- Mam. A do jedzenia coś chcesz?

- Nie dziękuje jadłam już wcześniej. Niektórzy wstają wcześnie i jedzą śniadanie o przyzwoitej porze. - Pomimo, że byłem w kuchni nadal wyczuwałem w jej głosie dobrze słyszalny sarkazm. Zaś w wyobraźni widziałem jak na jej twarzy pojawia się grymas niezadowolenia. Westchnąłem.

- Nie przesadzaj Sakura-chan. Jestem śpiochem przecież o tym dobrze wiesz.- Odparłem wychodząc z kuchni. Niosłem ze sobą talerz kanapek oraz dwie szklanki soku pomarańczowego. Postawiłem je na małej ławie, a sam usiadłem na fotelu naprzeciwko Sakury.

- I to strasznym matole. Kto uważa godzinę 9 za barbarzyńską porę. Ehh... co ja z tobą mam.- Położyła rękę na czole udając załamaną. Zaśmiałem się z tej sytuacji.

- Itadakimasu – zabrałem się za jedzenie kanapek, które przed chwilą przyrządziłem.

Sakura bardzo łatwo się denerwowała, zazwyczaj przeze mnie. Tak działa mój urok osobisty. Hahaha...

Znamy się od akademii, kiedyś strasznie mnie nie lubiła, lecz z czasem wszystko się zmieniło. Teraz jest moją najlepszą przyjaciółką. Kochałem ją przez długi czas właściwie to zdawało mi się, że ją kochałem tak naprawdę to było tylko zauroczenie. Wiem , że ona nigdy nie pokocha kogoś innego. Dla niej zawsze będzie liczył się tylko ten drań Uchiha. Wiem, że mogę na niej polegać pomimo jej częstych humorków. Może się na mnie drzeć, wyzywać mnie, bić ale wiem, że kiedy zajdzie taka potrzeba odda za mnie życie bez zastanowienia. Nie chcę, żeby taka sytuacja kiedykolwiek nastąpiła, ponieważ nigdy sobie bym tego nie wybaczył. Wolę, abym to ja zginął niż ona. Śmierć przyjaciół traktuję jak swoją własną, Gdy odchodzi jedno z nich, cząstka mnie odchodzi razem z nimi. Ale to nie czas na takie rozmyślenia.

Rozmawialiśmy i śmialiśmy się przez dłuższy czas. Skończywszy jeść zaniosłem talerze do kuchni, a potem poszedłem do salonu. Gdy wróciłem zastałem piękny widok. Pomimo tego, że już nie kocham Sakury to nadal uważam, że jest niesamowicie piękną kobietą. Ma niekiedy paskudy charakter ale urody odmówić jej nie można. Zastałem ją stojącą bokiem przy oknie. Lewą rękę położoną miała na parapecie, zaś prawą dłonią podpierała sobie głowę. Jej wzrok był skierowany na pięknie kwitnącą różę w doniczce. Promienie słońca wpadające przez okno oświetlały jej sylwetkę dzięki czemu jej skóra wyglądała jakby była ze złota. Na jej twarzy gościł malutki uśmiech. To był naprawdę piękny widok, aż zaparło mi dech w piersi. Przystałem na chwile, aby móc nacieszyć oczy tym widokiem. Jednak ta chwila nie trwała długo. Sakura zorientowała się, że wróciłem i zaczęła powoli iść w moją stronę.

- To co gotowy? - ustała obok mnie, lecz wzrok nadal miała skierowany w stronę okna.

- Chwilka wezmę szybki prysznic i możemy iść ok?

- Ehh...Tylko się pośpiesz jest już 9.35, a mamy się spotkać zresztą o 10.00. Co za dziecko.

- Okey. Zaraz wracam. I tak, a pro po to ty mnie zagadałaś. - ruszyłem w stronę łazienki po drodze zgarniając ręcznik i ciuchy na zmianę.

- Nieważne leć już. - machnęła z rezygnacją w moją stronę.

Po 10 minutach byłem już gotowy. Moje niesforne kudły sterczały każdy w inną stronę. Czasami się zastanawiam czy one nie żyją własnym życiem. A o grawitacji to już lepiej nie będę mówić, ponieważ nie wiem jak to jest możliwe, aby włosy sterczały tak bardzo bez odrobiny żelu do włosów.

Na czole tak jak zawsze miałem Hitai- ate. Byłem ubrany w swój standardowy strój czyli pomarańczowe dresowe spodnie, czarny podkoszulek oraz moją ukochaną pomarańczową bluzę z domieszką koloru czarnego. Na nogi założyłem standardowe buty shinobi. Tak ubrany ruszyłem w stronę salonu, gdzie czekała na mnie już zniecierpliwiona Sakura.

- No nareszcie. Idziemy?

- Idziemy.- Ruszyliśmy w stronę drzwi.

Wyszliśmy z mojego mieszkania, a potem jak zamknąłem drzwi na klucz ruszyliśmy w stronę siedziby Kage. Szliśmy powoli podziwiając widok Konohy o poranku. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się tak jak to robiliśmy u mnie w mieszkaniu. Właściwie to gadałem za nas dwoje. Haha... ja i ta moja niewyparzona gęba. Zapewne gadałbym dalej, aż do końca naszej podróży, ale Sakura chciała zapytać o jedną rzecz.

- Naruto od kiedy masz tą różę?

- Od niedawna. Mam ją już jakiś miesiąc … chyba. Tak miesiąc jestem pewny. - odparłem po chwili zastanowienia.

- Gdzie ją kupiłeś?- dociekała Sakura.

- Miesiąc temu do Konohy przybyła pewna starsza pani. Handlowała różnymi pięknymi kwiatami. Były niesamowite, niektórych nigdy na oczy nie widziałem. Jednak najdziwniejsze było to, że tylko nieliczni mogli je kupić. To ona musiała zawołać. Tylko wtedy można było kupić kwiat. Gdy przechodziłem obok ta starsza pani mnie zawołała i spytała się czy nie chciałbym kupić jednego. Odpowiedziałem, że z chęcią. Kobieta usłyszawszy moją odpowiedzieć poszła po pewien kwiat. Okazała się to byś niesamowicie piękna róża. Powiedziałem, że chciałbym tamtego storczyka, lecz kobieta odpowiedziała, że ta jest specjalnie dla mnie. Nie wiem o co jej wtedy chodziło. Zdziwiony przytaknąłem. Nie chciałem się kłócić z tą dziwną starszą panią. Zapłaciłem za kwiatek i odszedłem. Oto cała historia.

- Rozumiem. Zastanawiam mnie tylko czemu nieliczni mogli kupić te kwiaty. Ehh... Nieważne pomyśle o tym potem. Jednak ta róża jest niesamowicie piękna.

- Tak to prawda.

- Bardzo się różni o tych, które sprzedaje Ino i jej mama. Ta twoja ma o wiele więcej kolców. Jej kolor nie jest jasny lecz ciemny ,bardzo ciemny. Można powiedzieć, że ma kolor krwi. Patrząc na nią ma się wrażenie, że jak się oderwie płatek i ściśnie w dłoniach to poleci krew. Liście mają barwę ciemnej zieleni, lecz najdziwniejsze jest to, że na końcówkach zieleń przechodzi w czerwień. Niesamowita, a jednocześnie taka dziwna. No i...

Sakura nie zdążyła dokończyć bo znaleźliśmy się pod siedzibą Kage. Na miejscu o dziwo czekali już wszyscy. Sai, który szkicował coś w swoim notesie, Sasuke, który patrzył się na górę Hokage mając na twarzy grymas niezadowolenia. Zapewne też się wkurzył, że musieliśmy tak wcześnie wstać. No tak nie wspomniałem wam, że Sasuke -teme wrócił do wioski. Ten drań wrócił trzy miesiące temu. Tsunade -obachan pozwoliła zostać mu w wiosce pod warunkiem, że przejdzie pewien test, który udowodni jego lojalność. Udało mu się , nie wiem co to był za test ale nieźle dał temu draniowi w kość. Nie mógł dojść do siebie przez następny tydzień. Hahaha... dobrze mu tak. Cieszę się, że Sasuke- teme wrócił. Zarazem jestem jednak smutny, ponieważ to nie mi udało się go sprowadzić. Ale to nie ważne. Najważniejsze, ze teme jest teraz z nami. Wracając do tematu. Nawet Kakashi-sensei się nie spóźnił, a to już jest cud. Zawsze się spóźnia przynajmniej godzinę lub dwie.

Przywitaliśmy się i wszyscy razem ruszyliśmy do Hokage. Szedłem jako pierwszy, więc każdy wie jak to się skończyło. Hahaha... Jak zawsze wparowałem do gabinetu bez pukania, a reszta weszła za mną. Gdy tylko przekroczyłem próg dało się słyszeć wrzask babuni.

- Uzumaki!!!! Ile ja jeszcze razy mam ci mówić, abyś pukał!! - Za biurkiem siedziała wysoka blondynka o brązowych oczach. Pomimo, że wyglądała góra na 30 lat to tak naprawdę miała o wiele więcej.

Jednak techniki medicjutsu są naprawdę przydatne na starość. Odwalają kupę dobrej roboty. Hehe... Muszę się kiedyś spytać babuni jak ona to robi.

Zaśmiałem się w duchu ze swojego pomysłu. Ale musicie przyznać, że jest wspaniały. Mieć np.: 50 lat, a nadal wyglądać jak 20 latek. Marzenie każdej kobiety i Sasuke. Hehe...

Jednak moje rozmyślenia musiały dobiec końca, ponieważ Hakoge zaczęła się niecierpliwić. Uprzedzając wasze pytanie po czym poznałem to odpowiem wam tak, że od dziecka obserwuje ludzi i dlatego teraz potrafię wychwycić najmniejszą zmianę jaka zachodzi na ich twarzy. Np. wiem, że babcia zaczyna się niecierpliwić, ponieważ na jej czole wyskoczyła bardzo słabo widoczna zmarszczka, którą widać tylko wtedy, gdy się bardzo dobrze przyjrzymy z bliska. Nie chcąc jej bardziej denerwować odparłem szybko.

- Hai Hai postaram się zapamiętać na następny raz. Jednak moja pamięć jest bardzo słaba. - z mojej twarzy nie schodził uśmiech. Wchodzenie do tego gabinetu bez pukania było moją tradycją . Uwielbiam patrzeć jak Tsunade -obachan się denerwuje i na mnie krzyczy. Czuję się wtedy jakbym miał rodzinę, której nigdy nie miałem. Od małego jestem sam, więc Tsunade traktuję jak moją babcie, Jest jedną z najważniejszych osób w moim życiu. Oddałbym za nią życie bez żadnego zastanowienia. Nie wiem co bym zrobił, gdyby umarła.

Jednak takie wchodzenia na chama za przeproszeniem się tak wyrażę jest niekiedy bardzo niebezpieczne. Czasami, gdy wejdę od razu muszę robić unik, ponieważ od czasu do czasu ( czyli bardzo często ) nasza ukochana Hokage nie wytrzymuje i potrafi rzucać różnymi rzeczami. Raz o mało co nie dostałem butelką od sake innym razem wazonem jeszcze innym razem biurkiem dobrze słyszycie biurkiem.

Pamiętam jak Jiraiya wparował ostatnio do biura Tsunade-hime bez pukania. To było z miesiąc temu. Uuuu...To nie było miłe spotkanie. Do tej pory mam ciarki jak o tym myślę. Ero-sennin nie zdążył zrobić nawet kroku, a już leżał wbity w ścianę dwa pomieszczenia dalej. Tamtego dnia babunia była niesamowicie wkurzona, ponieważ nie dotarł do niej bardzo ważny raport od jednego ze szpiegów. I całą swoją złość wyładowała na osobie, która jako pierwsza weszła do niej do gabinetu, czyli na Jiraiyi. Przez następny tydzień Ero-sennin leżał w szpitalu kurując się z obrażeń, które wystąpiły po spotkaniu pierwszego stopnia z paroma ścianami. Matko ale miałem wtedy szczęście. Miałem iść do babuni z samego rana, ale najpierw wstąpiłem do Ichiraku na ramen. Cieszę się, że wtedy naszła mnie ochota na ramen inaczej to ja leżałbym w szpitalu z połamanymi żebrami. To nie byłoby miłe doświadczenie. Bolałoby jak diabli znając siłę Tsunade-hime.

- Ehh... Ty się chyba nigdy nie nauczysz pukać. Ale to nie jest teraz ważne. Wezwałam was tu z innego powodu. Zapewne się już domyślacie jakiego, więc nie przedłużając powiedzcie mi dlaczego wasza ostatnia misja skończyła się niepowodzeniem. Hmm... No proszę mówcie. - na jej czole zaczęła niebezpiecznie pulsować żyłka.

Wszyscy wstrzymaliśmy oddechy ze strachu. Wiedzieliśmy, że dostaniemy opiernicz za nie wykonanie tej misji. Staliśmy jakbyśmy szli na ścieńcie, chociaż to powiedzenie mało mijało się z celem, ponieważ zła Tsunade to bardzo niebezpieczna Tsunade. Każdy shinobi tej wioski wie, że tej kobiety nie należy denerwować. A jak już ktoś podpadnie to ma zapewniony pobyt w szpitalu na minimum tydzień.

Po chwili ciszy nasz sensei odważył się odezwać. Podziwiam tego człowieka za jego odwagę. Ja wole jeszcze trochę pożyć, więc siedzę cicho.

- Tsunade- sama w wyniku nieprzewidzianych zdarzeń nasza misja skończyła się nie powodzenie.- Kakashi-sensei pomimo tego, że był trochę bledszy niż zwykle to jednak jego głos nie załamał się. Mówił to tak jakby misja się udała, a teraz tylko składał raport. Niesamowite. Podziwiam jego żelazne nerwy. Ja zapewne bym się jąkał i mówił od rzeczy tylko po to, aby złagodzić trochę sytuację.

Ja, Sakura-chan, Sasuke i Sai staliśmy trochę z tyłu i w duchu kibicowaliśmy naszemu kapitanowi.

- Możesz mi z łaski swojej powiedzieć co to były za nieprzewidziane komplikację ?

- Hai. Opowiem co się zdarzyło. - Sensei przełknął ślinę i zaczął opowiadać o przebiegu naszej misji. - Wszystko szło zgodnie z planem. Po odnalezieniu siedziby tamtych ludzi po cichu wykradliśmy im zwój. Po czym udaliśmy się w drogę powrotna do Konohy przez Kraj Żelaza. Gdy wieczorem zatrzymaliśmy się na postój, aby odpocząć wyczuliśmy, że w naszą stronę kierują się jacyś ninja. Kazałem Saiowi sprawdzić co to za ludzie. Okazało się, że to ci sami którym wcześniej wykradliśmy zwój. Przygotowaliśmy się do walki, ponieważ na ucieczkę było już za późno .Po chwili z lasu wokół nas wyszło 15 osób. Wywiązała się walka. Walczyliśmy z całych sił. Po paru minutach na polu bitwy zostało tylko 2 wrogich ninja. Byliśmy już zmęczeni. Oddałem zwój Naruto, aby ruszył przodem. Gdy Uzumaki wyruszył została wznowiona walka. Jednak tamta dwójka zastawiła na nas pułapkę. Zwabiła nas do jaskini 100 metrów na północ od pola walki. Gdy my byliśmy w jaskini oni wydostali się tylnym wyjściem. Jeden zasypał przednie, a drugi tylne wyjście. Zostaliśmy uwięzieni. Nie mogliśmy się wydostać. Nie wiem co było potem, ponieważ dopiero Naruto nas stamtąd wydostał. To tyle co mogę powiedzieć. - Gdy skończył wrócił do szeregu, w którym staliśmy na początku.

Wstrzymałem oddech. Wiedziałem co teraz nastąpi. Ehh...

- Rozumiem. Naruto możesz mi opowiedzieć co było dalej? - Tsunade splotła dotychczas leżące na biurku dłonie i podparła nimi brodę. Wpatrywała się we mnie wyczekująco.

Wyszedłem z szeregu i ustałem naprzeciwko biurka. Wyprostowałem się, a ręce splotłem z tyłu na plecach. Powoli wypuściłem powietrze z ust. Wziąłem parę głębszych wdechów, aby się uspokoić po czym zacząłem mówić.

- Hai. Po tym jak rozdzieliłem się zresztą zacząłem z dużą szybkością zmierzać w stronę Konohy. Jednak po pewnym czasie wyczułem za sobą dwa skupiska chakry. Przyśpieszyłem jednak na nic się to zdało. Przeciwnicy byli szybsi. Okrążyli mnie. Wywiązał się walka, w której to ja byłem górą. Jednak przez moją nieuwagę udało im się mnie zaskoczyć. Skupiłem się na jednym z nich całkowicie zapominając o drugim, który niedawno spadł w dół. Gdy pierwszy z nich zaczął formować dziwne pieczęcie skupiłem się za bardzo na nim obawiając się nadchodzącej techniki, która była mi nieznana. Drugi w tym czasie wykorzystał moją nieuwagę i mnie zaatakował. Zaczęliśmy spadać z drzewa nadal walcząc. Jednak nie zauważyłem, że z mojej kieszeni wypadł zwój. Gdy skupiłem się na atakach tego drugiego. Pierwszy wykorzystał sytuację i przechwycił zwój. Gdy wylądowaliśmy skapnąłem się, że zgubiłem zwój jednak było już za późno. Ten z którym walczyłem użył dziwnej techniki po której straciłem przytomność. Gdy się ocknąłem nie potrafiłem ich wytropić, więc ruszyłem sprawdzić co się stało z Kakashim-sensei i resztą.- powiedziałem to tak szybko, że nie wiem czy Tsunade- obachan wszystko zrozumiała.

Czekałem z niecierpliwością co odpowie Hokage, jednak milczała jak grób parząc na mnie ze srogą miną. Już po mnie. Nie da się mnie uratować.

- Uzumaki mam rozumieć, że przez twoją głupotę straciliśmy ten bardzo podkreślam BARDZO cenny zwój? - Wraz z wypowiadaniem tego zdania jej gniew rósł.

Stałem tam jak słup soli bojąc się odezwać. Zbladłem strasznie, a moje ciało zaczęło lekko drżeć. Wiedziałem co teraz nastąpi. Choler*** obawiałem się tej chwili. Jednak zbliżała się ona nieuchronnie.

Moja drużyna znajdująca się za mną cofnęła się o krok do tyłu.

- Uzumaki ty debilu wiedziałeś jak ta misja jest ważna. Chole** przez ciebie wróg dostał w swoje ręce plany wioski Taki-gakure, z którą mamy sojusz. - Jej złość osiągnęła najwyższy poziom. Podniosła się gwałtownie z fotela opierając swoje dłonie na biurku.- To kolejna zawalona przez ciebie misja w ciągu tego miesiąca. Myślałam, że jesteś silny jednak się myliłam jesteś totalnym nieudacznikiem. Co ja mam z tobą zrobić? No powiedz mi co, bo ja sama nie wiem.- załamała się . Opadła ciężko na fotel, z którego przed chwilą wstała. Złapała się obiema rękami za głowę kręcąc nią w lewo i prawo.

- Wiedziałem, że tak będzie. Trzeba było mi zostawić te zadanie, a nie temu młotkowi. Pff... Wiadomo, że on potrafi popsuć nawet najprostszą rzecz.- usłyszałem za sobą głos Sasuke, który był przesiąknięty jadem. Zaraz za nim odezwała się reszta mojej drużyny.

- Ehh... Naruto twoja głupota czasami zwala mnie z nóg. - to był głos Kakashiego.

- Zgadzam się z Kakashim-sensei. Zwalić tak proste zadanie. Myślałem, że stać cię na więcej Naruto. I ty niby chcesz być Hokage. - Nie musiałem się odwracać, żeby wiedzieć kto to mówi, a nawet bałem się odwrócić nie chciałem teraz widzieć ich wzroku na sobie, ponieważ wiem co by pokazywał : Złość, smutek, rozczarowanie, żal, pogardę.

- Miałam rację mogliśmy zostawić to zadanie Sasuke-kun on by na pewno nie stracił zwoju. - Gdy to usłyszałem zrobiło mi się strasznie słabo. Wiedziałem, że Sakura zawsze poprze teme jednak to i tak bolało. Nogi miałem jak z waty. Zrobiło mi się niesamowicie duszno, ledwo mogłem oddychać. Moje serce bolało niemiłosiernie, czułem się jakby mi ktoś wbijał w nie kolce, albo coś takiego. Zebrało mi się na płacz jednak nie pozwoliłem łzom płynąć. Pochyliłem głowę w dół i skłoniłem się nisko mówiąc na jednym wydechu.

- Gomenasai za moją głupotę. - Ledwo powstrzymywałem łzy. Od dawna nie czułem się tak paskudnie.

- Przepraszam tu nie wystarczy. Wrr ... Teraz muszę wysłać inną drużynę, aby odzyskała zwój. I ostrzec Lidera Tsuki-gakure, że są w niebezpieczeństwie. Wrr... Chole** jasna. Co za paskudny dzień. Będę teraz zajęta, więc WYNOCHA z mojego gabinetu, ale to już. - Szybko wyszliśmy z jej gabinetu, aby dalej nie narażać się na jej gniew. Nie chcąc słuchać docinek reszty drużyny szybko opuściłem pomieszczenie i ruszyłem w stronę swojego domu.

Gdy tylko dotarłem przed mój blog szybko wszedłem po schodach na górę. Po drodze wyjąłem klucz z kieszeni, aby nie marnować czasu. Szybko otworzyłem drzwi, wszedłem do pomieszczenia po czym zamknąłem drzwi i oparłem się o nie plecami. Zsunąłem się po nich w dół nie mając już siły stać. Teraz kiedy nikt nie patrzył pozwoliłem swoim łzom płynąć. Płakałem długo nie potrafiłem się opanować. To było ode mnie silniejsze , tak bardzo bolało mnie serce. Wiedziałem, że to moja wina jednak słysząc te wszystkie słowa, które padły niedawno w gabinecie Hokage załamałem się. Nie wiem ile tak płakałem siedząc pod drzwiami do mojego domu. Nie obchodziło mnie to zbytnio. Gdy postanowiłem wstać było już ciemno. Nie przebierając się ani nic ruszyłem w stronę sypialni. Gdy tam dotarłem doczłapałem się jakoś do mojego łóżka po czym runąłem na nie jak długi. Bolała mnie strasznie głowa od płaczu, mój brzuch burczał głośno domagając się jedzenia, jednak nie obchodziło mnie nic. Byłem jak w transie. Nie myślałem o niczym po prostu bytowałem. Nie wiem nawet kiedy zasnąłem. Gdy się obudziłem było już rano. Spojrzałem w stronę okna. Zdziwiłem się bardzo, ponieważ jeszcze wczoraj piękna róża dzisiaj straciła swój urok. Cała łodyga była w kolcach. A róża zaczęła więdnąć. Wyglądała jakby miała zaraz umrzeć. Jednak nie miałem ochoty o tym teraz myśleć. Nadal czułem się okropnie jednak postanowiłem, że pójdę do Ichiraku na ramen. Może moja ukochana zupka postawi mnie chociaż trochę na nogi. Jak postanowiłem tak też zrobiłem. Wziąłem szybki prysznic po którym założyłem długie pomarańczowe dresowe spodnie, biały podkoszulek oraz pomarańczowo- niebieską bluzę. Tak ubrany wyszedłem z mojego mieszkania i ruszyłem powoli w stronę Ichiraku ramen. Po drodze mijałem wielu ludzi. Gdy tylko spojrzeli w moją stronę ich wzrok się zmieniał z miłego na pełen pogardy i nienawiści . Znowu powróciły, od zawsze były moim największym koszmarem. Ludzi znów patrzyli na mnie ,,tym'' wzrokiem i szeptali pomiędzy sobą na mój temat. Jak ja tego nienawidziłem. Oddałbym wszystko, aby te spojrzenia i szepty zniknęły. Chciałbym, aby ludzie mnie akceptowali jednak demon zawsze pozostanie demonem nie ważne jak się będzie starać. Moje serce znów zaczęło boleć. Czułem się tak jakby ktoś powoli i bardzo boleśnie rozrywał je na maluteńkie kawałeczki, a potem te maluteńkie kawałeczki na jeszcze mniejsze. Chciałem się teraz zapaść pod ziemię. Jednak nie chciałem dać tym parszywym ludziom satysfakcji z mojego cierpienia. Dlatego powstrzymałem zbierające mi się w oczach łzy. Podniosłem głowę wysoko do góry, a do twarzy przykleiłem sztuczny uśmiech, który zawsze pokazywałem światu, kiedy chciałem go oszukać.

Kiedy dotarłem do Ichiraku zauważyłem, że parę osób z mojego rocznika jest już w środku. Chciałem zawrócił jednak było już za późno. Zauważył mnie Kiba, który od razu zaczął mnie wołać.

- Naruto chodź do nas. Przyłącz się. - Nie mając wyboru ruszyłem w ich stronę. Przy stoliku siedział Kiba oraz przy nim na podłodze leżał Akamaru. Obok Kiby siedziała Ino pijąc herbatę, a naprzeciwko niej siedział Shikamaru jak zawsze zamyślony.

Przywitałam się po czym poszedłem złożyć zamówienie, gdy wróciłem usiadłem na ostatnim wolnym miejscu naprzeciwko Kiby. Rozmawialiśmy przez dłuższy czas. Dzięki temu mój humor trochę się poprawił jednak wszystko legło w gruzach, kiedy Kiba zaczął rozmawiać na temat mojej ostatniej nieudanej misji. Tak jak i moja drużyna zaczęli mówić, że lepiej byłoby kiedy to Sasuke-teme zająłby się opieką zwoju, a nie ja. Kiba i Ino śmieli się z tego, że zwaliłem tak ważną misję choć była łatwa. Shikamaru nic nie mówił tylko słuchał. Miałem tego wszystkiego dość. Wyszedłem nic nie mówiąc. Nie obchodziło mnie to co o mnie pomyślą. Miałem to w głębokim poważaniu. Czułem się coraz gorzej zaczęło kręcić mi się w głowie. Moje nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa. Czułem się koszmarnie. Moje serce piekło, a z oczu zaczęły cieknąć łzy. Nie interesowało mnie to, że ludzie patrzą. Chciałem tylko dotrzeć do domu i tam się zaszyć. Nie wiem jakim cudem dotarłem do domu. Gdy tylko przekroczyłem próg poszedłem do sypialni. Minąłem wygodne łóżko i usiadłem pod parapetem. Nawet nie zauważyłem kiedy z moich ust zaczęła lecieć krew. Za bardzo źle się czułem, aby to zarejestrować. Powoli zacząłem zapadać w sen. W którym śniło mi się, że zostałem zaakceptowany przez mieszkańców wioski. Zasypiałem, a na moją głowę zaczęły opadać płatki więdnącej róży.

-------------------------------------------------------------------------

Gabinet Hokage.

- Sakura skup się!! O czym tak zawzięcie myślisz, że nie możesz skupić się na swojej pracy? - w swoim gabinecie Hokage wydzierała się na swoją uczennicę, ponieważ ta zamiast jej pomagać stała jak słup soli i zawzięcie o czymś myślała. - Powiesz mi czy mam zgadywać? Jeśli masz zamiar nadal tak stać to lepiej już idź bo zamiast mi pomagać to bardziej mnie denerwujesz.

- Gomenasai Tsunade-sama. Po prostu od rana mam strasznie dziwne przeczucie i ciągle myślę o tej jednej rzeczy. - Westchnęła po czym usiadła na krzesełku, które stało naprzeciwko biurka Kage.

- Co to za rzecz, o której tak zawzięcie myślisz ?- Usiadła na swoim fotelu po czym pochyliła się do przodu i kładąc dłonie na biurku oparła o nie brodę.

- O pewnej róży, której jeszcze nigdy nie widziałem. Jest niesamowicie piękna ale i trochę dziwna zarazem. Nigdy takiej nie widziałem. Różni się ona bardzo od tych , które sprzedaje Ino i jej mama. - Westchnęła na samo wspomnienie pięknej róży.

- Jak ona wyglądała? - Spytała zaciekawiona Tsunade.

- Ma bardzo dużo kolców. Można powiedzieć, że prawie cała łodyga jest pokryta kolcami. Jej kolor nie jest jasny lecz ciemny ,bardzo ciemny. Można powiedzieć, że ma kolor krwi. Patrząc na nią ma się wrażenie, że jak się oderwie płatek i ściśnie w dłoniach to poleci krew. Liście mają barwę ciemnej zieleni, lecz najdziwniejsze jest to, że na końcówkach zieleń przechodzi w czerwień. Nie widziałam w życiu piękniejszej róży. Jest niesamowita.

- Sakura kto ma tą różę i od jakiego czasu?- Hokage bardzo zbladła po usłyszeniu opisu kwiatu. Już nie podpierałam rękami brody. Osunęła się głęboko w fotel, jedno rękę kładąc na oparcie fotela, zaś w drugiej schowała twarz bojąc się tego co zaraz usłyszy.

- Naruto ma ją od jakiegoś miesiąca. Mówił, że miesiąc temu do Konohy zawitała starsza pani, która sprzedawała właśnie te piękne kwiaty. Wspomniał jeszcze, że dopiero po tym jak zawołała daną osobę można było kupić u niej kwiat. Innego sposobu nie było. Podobno go zawołała.Chciał kupić storczyka, lecz ta starsza pani odpowiedziała, że ta róża jest specjalnie dla niego. Uzumaki nie chciał się kłócił zapłacił i odszedł. To wszystko co wiem. Zastanawiam się właśnie dlaczego dopiero po tym jak ta dziwna starsza pani zawołała można było kupić kwiat. Nie chciała sprzedać innym osobom. Co o tym myślisz Tsunade-sama? - Zamyślona Sakura nie zauważyła jak jej mistrzyni staję się coraz bledsza.

- Jigoku no bara. To niemożliwe. To nie może być prawda. Niech to będzie kłamstwo błagam.- Tsunade-hime z sekundy na sekundę robiła się coraz bardziej bledsza. Jej ciało zaczęło drżeć i oblały ją zimne poty, a do oczu zaczęły napływać łzy. Opanowała się na tyle, aby zacząć działać. Słabym głosem zwróciła się do swojej uczennicy.

- Sakura masz w błyskawiczny tempie zebrać wszystkich znajomych Naruto i udać się z nimi do jego mieszkania. Rozumiesz mnie? - Wstała szybko, jednak potrzebowała paru sekund, aby się otrząsną, ponieważ zakręciło jej się w głowie. Gdy tylko wszystko wróciło do normy szybki krokiem udała się w stronę drzwi.

- Ale co się dzieje mistrzu? - zaniepokojona Sakura chciała dowiedzieć się co się dzieje.

- To nie czas na to. Mamy mało czasu Sakura. Zrób to co ci kazałam ale to migiem.

Obie szybko wyleciały z gabinetu. Każda w swoją stronę. Hokage do mieszkania Naruto, a Sakura po sowich znajomych.

Kage biegła całą drogę. Nie zwracała uwagę na gapiów. Musiała się dostać jak najszybciej do mieszkania blond narwańca zanim będzie za późno. Po paru minutach znalazła się przed drzwiami do jego mieszkania. Zaczęła pukać ale nikt nie odpowiadał. Jednym szybkim ruchem wyważyła drzwi. Po czym z prędkością światła znalazła się w środku. Ruszyła w stronę sypialni z przeczuciem, że to właśnie tam znajdzie Naruto. Znajdując się coraz bliżej bardziej się denerwowała, a strach opanowywał jej ciało. Bała się widoku, który mogła tam zastać.

Gdy dotarła na miejsce strach sparaliżował jej ciało, ledwo mogła złapać oddech. Do jej oczu stróżkami cisnęły się łzy. Nie powstrzymywała ich pozwoliła im spływać po jej twarzy. Upadła na kolana i zaniosła się gorzkim płaczem. Miała przed sobą widok Naruto, który siedział pod parapetem obok łózka. Jego całe ciało obsypane było płatkami zwiędłej róży. Z jego ust ciekła krew, która brudziła mu brodę, szyję i jego ulubioną pomarańczową bluzę. Był bledszy niż normalnie, a jego włosy oklapły.

Tsunade z wielkim trudem doczłapała się do Naruto i schowała go w swoim uścisku. Płakała, mocno przytulając do siebie ciało blondyna. 
---------------------------------------------------------

Nie zauważyła, kiedy z wielkim trudem otworzyłem oczy. Zareagowała dopiero wtedy, gdy się odezwałem.

- Tsunade-obachan co ty tu robisz ?- Spytałem odwzajemniając uścisk Hokage.

- Czemu mi tego wcześniej nie powiedziałeś? Czemu ? Znalazłabym na to jakiś sposób.

- Wiesz, że nie da się tego uniknąć, Bardzo dobrze zdajesz sobie sprawę kim była ta dziwna starsza pani.- wiedziałem, że Tsunade jako najlepsza medic jutsu na świecie wie kim była ta kobieta.

- Tak wiem to była Shi. Jednak dlaczego to ciebie musiała wybrać? Choler* jasna. Błagam tylko nie ty. Nie chce cię stracić Naruto. Nie chcę stracić kolejnej najważniejszej dla mnie osoby. Błagam nie odchodź. Nie mój Naru-chan. - Jeszcze nigdy nie widziałem, aby Hokage tak płakała. Z moich oczu same zaczęły lecieć łzy. Resztkami sił zacząłem głaskać babcie Tsunade po głowie.

- Przepraszam ale nie chciałem, aby ktoś wiedział. Myślałem, że będę miał więcej czasu.

- Czyli te dwie misję, które zawaliłeś to były przez to prawda?

- Tak to przez to. Podczas walki zacząłem tracić kontakt z rzeczywistością. Gdy się ocknąłem nie mogłem już nic zrobić. Gomenasai.

- Nie przepraszaj mnie debilu to nie twoja wina. - Siedzieliśmy tak kołysząc się w przód i tył. Oboje płakaliśmy. Zacząłem żałować teraz tego, że nie powiedziałem o tym wcześniej Tsunade-obachan. Może wtedy zostałoby mi więcej czasu.

- Dziękuje ci babciu za wszystko. Przebywanie z tobą oraz z Jiraiyą było najszczęśliwszymi chwilami w moim życiu. Przeproś ode mnie Jiraiyę i moich przyjaciół. Chciałbym się z nimi pożegnać osobiście jednak chyba nie zdążę. - Obraz przed moimi oczami coraz bardziej się rozmywał. Nie miałem już sił utrzymać rąk w górze dlatego leżały one jakby bezwładnie wzdłuż mojego ciała.

- Nie mów tak reszta zaraz powinna tu być.- Jej łzy kapały na moją twarz, a ona co chwila je wycierała. Była bardzo blada, miała czerwone oczy od płaczu, a jej całe ciało się trzęsło.

- Przykro mi Tsunade ale to smutna prawda. - uśmiechnąłem się do niej ostatkiem sił przez łzy. - Żegnaj babuniu nigdy ciebie nie zapomnę. Od kąt cię poznałem zawsze zajmowałaś najwyższe stanowisko w mym sercu wraz z Jiraiyą i Iruką . Dziękuje za wszystko co dla mnie zrobiłaś i przepraszam za wszystkie kłopoty, które na ciebie sprowadziłem. Przeproś też resztę ode mnie i podziękuj im za wszystko w szczególności Iruce-sensei, Jiraiyi, Kakashiemu-sensei. Kocham Cię. Żegnaj. - Jego powieki powoli zaczęły opadać, a oddech zamierać. Tsunade płakała przytulając do piersi swojego ulubieńca. Wydał ostatnie tchnienie w momencie, w którym opadł ostatni płatek róży. Umarł, a ona zaczęła jeszcze głośniej płakać. Nadal tuliła do piersi jego bezwładne ciało wołając jego imię i prosząc, żeby nie odchodził.

Jego przyjaciele przybyli jednak było już za późno. Widok, który zastali zmroził im krew w żyłach. Wszyscy bez wyjątku zaczęli płakać. Hinata zemdlała, Kakashi, Jiraiya i Iruka osunęli się na podłogę, ponieważ ich nogi odmówiły posłuszeństwa. Sasuke nie ukrywał swoich uczuć płakał jak każdy nie mogąc sobie wybaczyć, że nic nie zauważył. Wszyscy obwiniali się za to, że nic nie zauważyli. Odszedł ich przyjaciel ten który sprawił, że są teraz tu wszyscy razem. To dzięki niemu wielu z nich jest teraz szczęśliwych. Zmienił wiele osób. Potrafił przebić się przez mrok w ich sercach. To dzięki niemu są teraz tym kim są. Wiele osób dużo mu zawdzięcza, ponieważ ten narwany dzieciak miał dar zmieniania ludzi. Lecz teraz już nikomu nie pomoże. Zostawił po sobie smutek, ponieważ odszedł zbyt wcześnie z tego świata. Umarł, a razem z nim umarła cząstka każdego z nich.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Myśl 

*Ryūketsu no supaiku - Krwawe kolce.

*Jigoku no bara - Piekielna róża. (Jej kolce oznaczają tak naprawdę ilość ran w sercu jej posiadacza, gdy zabraknie miejsca na łodydze różą usycha zwiastując śmierć.)

* Shi - Śmierć.

Przepraszam, że tak długo nic nie wstawiałam. Jednak bycie maturzystką jest strasznie męczące. ;( Tyle nauki, że nie wiadomo w co ręce włożyć. Nie wiem jak niektórzy znajdują czas na zabawę. Ehh... Z góry przepraszam notka miała wyglądać inaczej. Jak dla mnie średnio wyszło, lecz jej korektą zajmę się dopiero w przyszłym tygodniu. Z góry przepraszam za wszystkie błędy interpunkcyjne. Nie przedłużając Pozdrawiam i do zobaczenia w następnej notce, która ukaże się nie wiem kiedy. 

- Kitsune21